الگوی رفتاری قدرت‌های بزرگ در مدیریت بحران های بین المللی در نظام تک چندقطبی

آنچه در این پژوهش کانون توجه و تمرکز است، مسئله الگوی رفتاری قدرت­های بزرگ در مدیریت بحران‌های بین‌المللی تحت تأثیر شرایط و نظمی خاص می­باشد. بسته به اینکه ساختار و فرآیند نظام بین­الملل چگونه است، نحوه مدیریت بحران‌ها والگوی رفتاری دولت‌ها نیز، متفاوت خواهد بود. بنابراین، این مقاله با کاربست نظریه واقع‌گرایی ساختاری درصدد یافتن الگوی مدیریت بحران‌ها از سوی قدرت‌های بزرگ در نظام تک-چندقطبی است. از این‌ رو، سئوال اصلی آن است که اقتضائات نظام تک-چندقطبی چگونه بر الگوی رفتاری قدرت‌های بزرگ در مدیریت بحران‌های بین‌المللی تأثیر گذاشته است؟ بر این اساس، فرضیه این است که محدودیت‌های نظام تک-چندقطبی الگوی رفتاری قدرت‌های بزرگ را به سمت «موازنه قوای نامتقارن» در عرصه سیاست بین‌الملل در مدیریت بحران‌ها سوق داده است. موازنه قوای نامتقارن به عنوان یک الگوی رفتاری از ابزارهای متفاوتی مانند ابزار نهادی، ابزار ائتلافی، ابزار تهاجمی و ابزار تحریمی بهره می‌گیرد تا بحران‌ها را مدیریت کند. سطح تحلیل پژوهش مطابق با نظریه واقع‌گرایی ساختاری از نوع تصویر سوم یا سطح نظام بین­الملل پیروی می‌کند. روش پژوهش نیز مبتنی بر راهبرد پژهشی توصیفی- تحلیلی می­باشد.